Zadziwiające jak szybko w Polsce przybywa specjalistów różnych dziedzin. Nawiązuję do tego, że kilka dni po deklaracji rządu o przyjęciu dwóch i pół tysiąca uchodźców z Syrii zaroiło się na polskim internecie wypowiedzi w tej sprawie.

Większość z nich nie grzeszy skromnością, a jest wypowiadanych z pozycji pewności, nieomylności i „wszystkowiedzenia”. Owi „eksperci” wiedzą, co przyniesie taka migracja (islam i zniszczenie rodzimej kultury) i czym jest (zdradą Polaków z Ukrainy i Rosji, którym należy się pierwszeństwo w przybyciu do kraju).

Wydawałoby się, że nowe problemy – a takim jest problem przyjęcia uchodźców z Syrii – są powodem do formułowania ostrożnych opinii, głębszego rozpoznania sprawy i wypowiadania się raczej powściągliwie. Ależ gdzie tam! Zaroiło się od „specjalistycznych” wypowiedzi w internecie, radiu i telewizji. Każdy prześciga się w dobrych radach dla rządu, wie lepiej co należałoby zrobić. Łącznie z radami, że lepiej byłoby sprowadzić Polaków z Kresów, a nie jakichś tam obcych z Syrii. Problem w tym, że nigdy dotąd los Polaków z Kresów nie był aż tak ważny. Nie słyszałem wcześniejszej troski o Kresowiaków ze strony polityków, którzy dziś tak ochoczo się o nich dopominają.

Zabawnie, ale jednocześnie żałośnie i przerażająco, brzmi zajadłość chrześcijańskiej części opinii publicznej w stosunku do chrześcijańskich uchodźców z Syrii, bo to oni wylądowali w Polsce - również w Poznaniu. Czy Pismo nakazuje miłować tylko „swoich” bliźnich?

Nie jestem specjalistą ani od problematyki uchodźców, ani od prawa międzynarodowego, ani też od spraw polityki europejskiej, w wyniku której ci ludzie w Europie się znaleźli. Wiem tylko, że w Syrii toczy się poważna wojna, giną ludzie – również za swoje chrześcijańskie przekonania. I pamiętam z historii, jak byli traktowani polscy uchodźcy w XIX w. i XX w. w innych krajach Europy. Może więc, nim się powie coś ostrego, co zainteresuje głupawe media, nim powie się coś bezmyślnego, warto sprawie przyjrzeć się głębiej i dokładniej? Zachęcam do myślenia.