Dwóch moich dziadków brało udział w Powstaniu Wielkopolskim. Do dziś pamiętam ich wspomnienia: były niesłychanie barwne, potrafiły natchnąć fantazję dziecka, którym wówczas byłem, uczyły podstaw patriotyzmu. Tworzyły też legendę niedocenianego, lecz obecnie słabo uhonorowanego w polskiej historii wydarzenia. Pobudzały też identyfikację narodową oraz regionalną, świadomość naszej wersji dziejów najnowszych oraz dbałość o pamięć ludzi, którzy przelali krew za tożsamość najstarszych polskich ziem.

Świadomość tamtych zdarzeń, potem zrywu w 1956 roku głęboko tkwi w sercach poznaniaków i to niezależnie od poglądów politycznych. Zarówno Powstanie Wielkopolskie jak i wydarzenia czerwcowe 1956 roku to nasza poznańska i wielkopolska wizytówka. Dziwimy się, że inne regiony tego nie dostrzegają, a nawet często te fakty bagatelizują.

Wczoraj brałem udział w dyskusji w Radio Poznań, gdzie poruszaliśmy między innymi ten wątek. Zwróciłem uwagę, że wydanie 6 milionów z budżetu Sejmiku Wojewódzkiego na film Hiszpanka było  chybionym pomysłem. Ale też nie poddaliśmy się w dążeniu do rozpropagowania największej chwały naszego regionu. Powstanie Wielkopolskie musi jednak być inaczej „sprzedane”. Postanowiliśmy przeznaczyć pół miliona złotych na nowy film. Będzie on fabularno-dokumentalny i mamy nadzieję, że ta produkcja dotrze do większej ilości Polaków.

Musimy przyjąć, że nasza chluba może być zarazem kompleksem dla Polaków z innych regionów. Że ich przegrane rewolty kosztowały więcej krwi i że z tego powodu są bardziej znaczące. Nic bardziej mylnego. Ale ta konstatacja niczego nie wyjaśnia. Musimy przekonać pozostałych, że to nie był zryw tylko poznaniaków. Że w powstaniu brali udział Wielkopolanie, ale walczyli w nim też Ślązacy, warszawiacy, mieszkańcy Kujaw i wielu innych regionów. W 1918 roku inna była świadomość Polaków, którzy wzajemnie sobie pomagali. Poznaniacy też nie byli niewdzięczni. Jest wiele przykładów, że po wylizaniu się z ran ruszali wspomóc pierwsze powstanie śląskie, a potem dwa kolejne.

Wszyscy jesteśmy Polakami – ta myśl powinna przyświecać naszym działaniom zmierzającym ku stworzeniu odpowiedniego dokumentu, który wypali we współczesnej wrażliwości rodaków fakt, że 1918 rok to nie tylko data stworzenia II Rzeczypospolitej, ale że to wspólny wysiłek, który doprowadził do takich, a nie innych granic.