W miniony weekend świętowaliśmy 25 rocznicę powstania Unii Pracy. Jesteśmy jedną z najdłużej istniejących formacji politycznych w Polsce po 1989 roku. Unia Pracy powstała w 1992 roku z inicjatywy członków Solidarności (wśród np. Zbigniew Bujak) i reformatorskich środowisk lewicowych (np. Wiesława Ziółkowska). Wspierał też nas wielki polski pisarz Gustaw Herling-Grudziński, autor głośnego „Innego świata”. Podstawą ideologiczną naszej inicjatywy było państwo opiekuńcze, którego idea w trakcie przemian firmowanych przez Leszka Balcerowicza wydała się być mrzonką. Bliska naszym sercom była też liberalizacja polityki obyczajowej oraz rozdział Kościoła od państwa.

Obchody rocznicy stały się okazją do przypomnienia naszych dwojga nieodżałowanych przewodniczących: wicemarszałka Sejmu Aleksandra Małachowskiego i tragicznie zmarłą w Smoleńsku wicepremier w rządzie Marka Belki Izabelę Jarugę-Nowacką. Na jubileuszowej uroczystości zjawił się m.in. Włodzimierz Cimoszewicz, który został uhonorowany statuetką im. Aleksandra Małachowskiego. Muszę zaznaczyć, że na sali były flagi Polski oraz Unii Europejskiej.

Oprócz uroczystego nastroju znaleźliśmy również chwile na merytoryczne dyskusje, w tym z troską pochyliliśmy się nad Konstytucją RP i aktualnymi próbami jej dezawuowania. W rozmowach brał udział prezydent Aleksander Kwaśniewski, Leszek Miller i wielu innych autorytetów Lewicy.

Znaleźliśmy też czas, by znaleźć się na Woronicza i w silnej 15-osobowej grupie wziąć udział w programie TVP Info.

Obchody 25 rocznicy powstania partii tylko utwierdziły nas w przekonaniu co do słuszności postulatów, które stały za powstaniem Unii Pracy. Nadal jesteśmy za świeckim państwem, roztoczeniem opiekuńczego parasola nad najsłabszymi obywatelami, zliberalizowaniem prawa aborcyjnego i wieloma innymi dezyderatami, które zbliżają nas do otwartej i rozwiniętej kulturowo oraz gospodarczo, przyjaznej obywatelom laickiej Europy.

Wszystkich chętnych do wstąpienia w nasze szeregi przyjmiemy z otwartymi ramionami.